Hoe leg jij je innerlijk criticus het zwijgen op?
26-02-2019 |
Een jaar geleden had ik een gast in Toscane die heel erg kritisch was naar zichzelf en haar omgeving. Als het ware was er een stem in haar hoofd die te pas en te onpas een ongezouten mening gaf op alles wat los en vast zat. ‘Je nagels zien er niet uit’. Heb je die vetrol al gezien, je moet nodig weer gaan hardlopen. ‘Als je nu eens wat attenter was geweest dan had het heel anders uitgepakt’.
In de psychologie wordt deze stem vaak aangeduid met de interne/innerlijke criticus. Iedereen hoort weleens zo’n strenge stem in zijn hoofd maar bij sommige van ons is hij constant aan het woord. En dan kan het een behoorlijke last worden. Het doel van de interne criticus is om je te behoeden voor fouten, afwijzing en teleurstellingen. De boodschap is echter vooral negatief: dit is niet goed genoeg, beter je best doen!
De interne criticus doet je zelfvertrouwen natuurlijk geen goed! Hij zorgt ervoor dat je je doelen niet haalt, je enthousiasme en spontaniteit tempert, toekomstplannen en dromen afkraakt… Kortom, alles waar je juist energie uithaalt wordt de kop ingedrukt.
Hoe breng je je hoofd weer in balans?
De interne criticus proberen te onderdrukken of te veroordelen werkt alleen maar contraproductief. De oplossing is juist een dialoog aangaan met deze sub-persoonlijkheid om te ontdekken waar hij je voor wil behoeden. Het helpt als je de stem een naam geeft, bijvoorbeeld Maggie (Margaret Thatcher), Eucalypta, Juffrouw Ooievaar. In deze coaching noemden wij haar De Heks.
In de coaching geven we de sub-persoon letterlijk een stem en mag die aan het woord. Dan kan die vertellen wat en waarom die doet wat die doet. De methode heet Voice Dialogue… klinkt misschien wat zweverig maar in de praktijk valt het reuze mee. Anders zou ik er ook niet mee kunnen werken 😊.
Als de motieven eenmaal duidelijk zijn kan je je innerlijke criticus weerwoord bieden: luister, ik heb je gehoord en toch ga ik het anders doen. ‘Ik hoor je zorgen maar ik red mij prima’. Of: laat mij lekker fouten maken, daar leer ik van. En wie weet na verloop van tijd kun je er af en toe zelfs even naar knipogen.
De foto van De Heks in klei kreeg ik een paar dagen geleden van mijn gast toegestuurd. Ondanks het fascinerende gesprek dat ik afgelopen zomer met deze sub-persoonlijkheid had ben ik blij dat ze langzaamaan verder in de pot zakt. Ze heeft het niet meer continu voor het zeggen. En dat maakt het leven een stuk aangenamer spontaner en vriendelijker, voor haarzelf en ook voor haar omgeving 😊
